Isang Tasa ng Kape

Bakit ko ba naisip na gumawa ng blog? Ang isa sa mga dahilan ay dahil alam kong marami akong kwento na gustong ibahagi sa iba. Nanghihinayang din kasi ako sa paanuman na ang mga bagay na alam ko ay kasama kong mawawala pag nawala na rin ako. Gayundin masarap sa pakiramdam na malaman na may mga tao na interesado sa kung ano ang pwede kong sabihin. Lumaki ako sa paniniwala na walang tao na may gustong makaalam ng kung ano ang nasa isip ko. Para bang sino ba ko para pansinin? Inaamin ko na gusto ko ang pakiramdam na pinapansin pero hindi sa paraang ikakainis na ng iba. Hindi naman kasi ako ang tipo na mananakit o manloloko ng tao para lang makakuha ng atensyon. Siguro ang uri ng atensyon na gusto kong makuha ay yung klase na sakto lang na maipaalam ko sa iba kung ano ang laman ng isip ko. Masakit kasi para sa akin yung pagbabalewala sa kung ano ang kaya kong sabihin at kung ano ang kaya kong gawin. Mahirap ang manahimik na lang kung alam mong may kaya kang sabihing tama at makakatulong para umayos ang mga bagay bagay. Sa mga isusulat kong blog siguro marami kayong makikitang mali, pero yun naman talaga ang dapat asahan sa isang taong hindi natuto kung paano maging perpekto. Ang hiling ko lang, sana irespeto nyo kung ano ang laman ng isip ko kung paanong nirerespeto ko rin naman ang takbo ng isip ng iba. Matutuwa ako na tanggapin ang pagtutuwid sa mga mali na makikita nyo, sana lang sabihin sa makataong paraan. Ang makabuluhang kwentuhan ay kasing sarap ng paghigop ng kape sa kasagsagan ng napakalakas na ulan. Parehong nakagiginhawa sa pakiramdam. Umugong na ang malalaking patak ng ulan. Magtitimpla na ba ako ng kape?